Terapia integracji sensorycznej (SI) to forma wsparcia skierowana głównie do dzieci, które mają trudności z przetwarzaniem bodźców zmysłowych – takich jak dźwięki, smaki, zapachy, dotyk, ruch czy wrażenia wzrokowe. Choć trudności te nie zawsze są widoczne na pierwszy rzut oka, mogą znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie dziecka – w domu, przedszkolu, szkole czy podczas zabawy.
Kluczowym aspektem skutecznej terapii SI jest jej indywidualny charakter. Każde dziecko przetwarza informacje zmysłowe w unikalny sposób – jedno może reagować nadmiernie na hałas, inne ignorować bodźce dotykowe lub wręcz przeciwnie reagować na nie zbyt mocno, a jeszcze inne mieć trudności z utrzymaniem równowagi czy planowaniem ruchu. Nie ma dwóch identycznych przypadków.
W wyniku diagnozy każde dziecko otrzymuje swój indywidualny profil sensoryczny, który pozwala określić typ zaburzenia oraz dobrać celowe działania terapeutyczne dopasowane do jego potrzeb.
Dlaczego terapia SI nie powinna być grupowa?
W terapii integracji sensorycznej ogromne znaczenie ma obserwacja reakcji dziecka na konkretne bodźce. Terapeuta na bieżąco dostosowuje ćwiczenia i poziom trudności do aktualnego stanu i możliwości dziecka. W pracy indywidualnej („jeden na jeden”) może natychmiast reagować na oznaki przeciążenia czy dyskomfortu – co w terapii grupowej jest praktycznie niemożliwe.
Dodatkowo wiele dzieci z zaburzeniami SI ma trudności z koncentracją, radzeniem sobie z hałasem czy przebywaniem w większym gronie rówieśników, co również przemawia za indywidualnym podejściem.
Indywidualne podejście – fundament skutecznej terapii
Podczas indywidualnych zajęć terapeuta nie tylko pracuje nad konkretnymi trudnościami dziecka, ale również buduje z nim relację, która stanowi podstawę efektywnej współpracy. To właśnie w bezpiecznym i zaufanym środowisku dziecko może się otworzyć, eksperymentować ruchem i lepiej poznawać swoje granice.
Słowa duńskiego pedagoga Jespera Juula dobrze oddają istotę indywidualnego podejścia:
„Każde dziecko jest inne — każde ma swój rytm, swoje potrzeby i swój sposób patrzenia na świat. Zadaniem dorosłych nie jest je zmieniać, ale pomóc mu rozkwitnąć takim, jakie jest.”
Terapia integracji sensorycznej nie polega na „naprawianiu” dziecka, lecz na wspieraniu jego rozwoju w sposób dostosowany do jego wyjątkowości. Tylko wtedy może ona przynieść trwałe i pozytywne efekty.
Wiktoria Targońska
terapeutka Integracji Sensorycznej,
psycholog