Dla Tych, którzy nie bardzo orientują się w temacie proponuje wyobrazić sobie taką oto sytuację.
Jesteś zaproszona/ny przez swojego szefa na ważną kolację służbową, podczas której, będziecie omawiać ważny kontrakt dla Waszej firmy. Szef zamawia dla Was pyszny obiad. Początkowo rozkoszujecie się dobrym jedzeniem, rozmawiacie swobodnie w przyjaznej atmosferze. W końcu przechodzicie do sedna spotkania, czyli Twój towarzysz zaczyna szczegółowo rozprawiać o korzyściach jakie może Wam dać podpisanie nowego kontraktu.
W pewnym momencie kiedy Twój szef się uśmiecha, zauważasz duże, zielone źdźbło kopru, które utknęło mu między jedynkami. Koprem były suto posypane ziemniaki, które z takim apetytem spałaszował na obiad.
Podczas gdy on, nieprzerwanie rozprawia o świetlanej przyszłości Waszej firmy, Ty patrzysz tylko na ten nieszczęsny kawałek zieleniny. Nie słyszysz już nic. Twoja uwaga jest skoncentrowana tylko na Jego jedynkach. Nie docierają do Ciebie ani jego słowa, gesty. Słyszysz wszystko jakby z oddali. Zastanawiasz się, czy mu o tym powiedzieć, czy też może lepiej zachować to dla siebie. Nagle Twój szef sięga po szklankę z wodą, wypija łyk i źdźbło kopru ginie, po czym spogląda na Ciebie i pyta : „Co Pani\Pan o tym sądzi…? Pytam bo sprawiała Pani\ Pan wrażenie jakby nieobecnej…”
To opowiadanie, może Państwu zobrazować problem zaburzeń procesów integracji sensorycznej, które polegają na nieprawidłowym przetwarzaniu bodźców. Coś może tak absorbować nasz układ nerwowy, że nasz organizm, nie jest w stanie skupić się na innym wrażeniu.
Wrażenia te mogą być odbierane za mocno lub za słabo, lub nasz układ nerwowy może być nastawiony na ciągłe poszukiwanie silnych wrażeń, nieustannie potrzebuje bodźca, a potrzeba ta ,nie pozwala się skupić na niczym innym . Przykład: jesteś z dzieckiem na placu zabaw. Razem z innymi dziećmi siada ono na karuzeli i zaczynasz nią kręcić. Po pewnym czasie zauważasz, że na karuzeli zostało tylko Twoje dziecko, bo pozostałe miały już dość zabawy, podczas gdy Twoje nadal uśmiechnięte, radosne, podniecone domaga się dalszego kręcenia. Bolą cię już ręce, jesteś zmęczona/ny i mówisz „ Kochanie, może już dość, bo Ci się zrobi niedobrze. Chodź pójdziemy na zjeżdżalnie” ale ono jakby nie reaguje i domaga się dalszej zabawy krzycząc „Jeszcze, jeszcze”. Jego system nerwowy domaga się silnych bodźców dla układu przedsionkowego (układ ten dostarcza nam informacji dotyczących pozycji ciała w przestrzeni) który jest podwrażliwy, czyli chce on dużo ,dużo kręcenia, jakby mógł, to wołałby „kręć mnie, więcej, jeszcze”.
Zaburzenia SI mogą występować w obszarze zmysłów:
– dotyk (powierzchowny, głęboki),
-wzrok,
-smak,
-słuch,
-węch,
– przedsionek.
Zadaniem terapii jest unormowanie funkcjonowania zmysłów, aby wszystkie bodźce płynące z otoczenia, mogły być odbierane na podobnym poziomie.
Jeżeli coś niepokoi Was w zachowaniu Waszych dzieci, możecie spojrzeć sobie na ten formularz https://pstis.pl/pl/html/index.php?str=podstrona_kwestionariusz, który może Wam podpowiedzieć czy Wasze dziecko wymaga konsultacji z terapeutą.
Izabela Kanclerz – Nowacka,
pedagog, terapeuta SI