Proszę sobie wyobrazić, że jesteście Państwo w trudnym dla siebie parku linowym, w którym elementy pod Państwa stopami i elementy których musicie się Państwo trzymać są w ciągłym ruchu.
Na pewno każdy w takiej sytuacji odczuwałby niepokój a nawet strach.
Część z Państwa automatycznie chciałaby usiąść na podłodze przeszkody.
Takie trudne emocje przeżywa dziecko z zaburzeniami modulacji sensorycznej objawiających się pod postacią niepewności grawitacyjnej.
U wielu dzieci strach ten może być związany już z samym ruchem głowy.
Przyczyną jest nieprawidłowo funkcjonujący zmysł przedsionkowy- bodźce płynące z tego zmysłu są nieprawidłowo modulowane przez mózg.
Zatem, gdy dziecko unika podskoków, wspinania się, czy zabaw na karuzeli – to nie znaczy, że jest bardziej przezorne od pozostałych maluchów. Powodem ostrożnego zachowania może być właśnie niepewność grawitacyjna.
Oczywiście, są dzieci bardziej zachowawcze od pozostałych, takie które obserwują innych, przekonują się, czy określone działanie jest bezpieczne, a dopiero potem wykonują daną czynność. Niektóre maluchy bez reszty poświęcają się malowaniu, pisaniu a ćwiczenia fizyczne uznają za stratę czasu. Są jednak dzieci, które zrobią wszystko, by aktywność fizyczną zredukować do minimum. Zachowują się tak nie dlatego, że zdecydowanie wolą prace manualne, ale dlatego, że ich zmysły nie są przygotowane na zmaganie się z grawitacją.
OBJAWY NIEPEWNOŚCI GRAWITACYJNEJ TO:
- wyjątkowy strach przed wysokością,
- niechęć do pokonywania trudności związanych z ruchem i wysokością,
np. wspinania się na murki, zjeżdżalnie, drabinki
- niepewność podczas jazdy ruchomymi schodami,
- niechęć do wirowania, np. na karuzeli, czy huśtania się,
- niechęć do turlania się, czołgania, przepychania lub leżenia na wznak,
- dążenie do ciągłej styczności stóp z podłożem,
- obawy przed jazdą samochodem, który gwałtownie lub ostro skręca,
- niezgrabne poruszanie się spowodowane błędną oceną odległości brakiem wyczucia przestrzeni.
Niepewność grawitacyjna objawia się wzmożonym napięciem, niepewnością, lękiem przy zmianach położenia głowy i całego ciała. Niewłaściwie modulowane wrażenia z receptorów grawitacji dopływają w sposób ciągły do mózgu, wzmagając się przy poruszeniach głowy, szczególnie w momencie przechodzenia z pozycji dobrze znanej do nowej, nieznanej, dlatego też dzieci z niepewnością grawitacyjną starają się utrzymywać głowę w bezruchu, najdłużej jak to możliwe, a przynajmniej nie przyjmują nowych pozycji, szczególnie jeśli wiąże się to z odrywaniem stóp od podłoża.
Jeżeli zauważą Państwo u swoich pociech powyższe symptomy, warto zastanowić się na konsultacją u terapeuty SI, który może pomóc i wesprzeć Państwa dziecko w pokonaniu trudności związanych z niepewnością grawitacyjną.
Izabela Kanclerz-Nowacka
Terapeuta Integracji Sensorycznej, pedagog